Var Olmanın ve Sevginin Kritiği

“ÖZGÜR OLAN, İNSAN VARLIĞININ BÜTÜNÜDÜR, İRADE GİBİ BİR PARÇASI
DEĞİL.” – ROLLO MAY
İnsanın kendisine bir varoluş deneyimi edinebilmesinin ve bu deneyimi evrenin kısıtlı ama tam
da bu kısıtlılıktan ileri gelecek biçimde özgür bir parçası olarak ortaya serebilmesinin çağımız
açısından ne denli dehşetli ama bir o kadar da mucizevi olduğu açıktır.
Rollo May, insanın özgürlüğünü yazgısı çerçevesinde ararken; bu yazgıyı deneyimleme
cesaretiyle varoluşumuzun temel dinamiği olan kaygının tıpkı doğduğumuz anda olduğu gibi
tekrar teklifsizce birbirine sarılmasını, bir “çağ reçetesi” olarak yazıyor.
May’in insana ve varoluşa dair bu kavrayışından ileri gelen varoluşçu psikoterapi yöntemiyse, iki
gerçek kendilik durumunun özgür biçimde karşı karşıya gelmesinin yaratıcı gücünden ve bu iki
soyunuk öznenin kendilik aktarımındaki yalınlıktan motive oluyor. Rollo May, bir yandan
varoluşumuzun inceliğini ve derinliğini anlatırken, diğer yandan bu incelikten ve derinlikten
yoksun kalma halinden nasıl kurtulabileceğimizin yollarını açıklıyor bize.